11/04 – Omdat Jeruzalem eeuwig is

Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik haar voor me. Ik voel de harde, warme wind weer in mijn gezicht en kan mijn blik niet van haar afhouden. De wind blaast tranen uit mijn wijd opengesperde ogen over mijn wangen. De zon zakt langzaam tussen de wolken, die de horizon versieren, en hult haar in majestueus oranje en goud.

Ik leun tegen het ijzeren hek dat hier boven op de heuvel staat en kan niet anders dan naar haar staren. Ik drink haar in, omdat ik niet anders kan. Ik wil haar in mijn geheugen griffen voor alle momenten dat ik haar niet kan zien. Dat ik hier niet sta. Ik wil dat ze altijd bij me is, dat ik altijd door haar omringd wordt. Ze ontstijgt alles wat ik me kan voorstellen en toch wil ik me haar voorstellen, haar in herinnering brengen, alles in me op haar richten. Omdat ze eeuwig is.

Vanaf het Tempelplein en uit de dorpen die achter me liggen weerklinkt al minutenlang de oproep tot gebed uit de vele minaretten die hier naar de hemel wijzen.

Ik probeer te beschrijven hoe het voelde om bovenop de Olijfberg te staan, met de vele witte graven onder me, lager op de berg. Mijn blik op Jeruzalem, met als welbekende uitzicht de gouden koepel bovenop de Tempelberg. Een bittere geschiedenis als litteken zichtbaar in de skyline van deze heilige stad. Vanaf het Tempelplein en uit de dorpen die achter me liggen weerklinkt al minutenlang de oproep tot gebed uit de vele minaretten die hier naar de hemel wijzen. Het geluid dringt tot me door, maar doet me niets.

Mijn ogen staren onafgebroken naar de Tempelberg en naar de twee dichtgemetselde bogen, die samen de Gouden poort, in het Hebreeuws Poort van Genade, vormen. De Joodse traditie vertelt dat de Messias hier doorheen binnen zal worden geleid door Elia (op basis van Ezechiël 44). Het is de enige poort die uitkomt op de Tempelberg zelf. Voor de poort ligt een moslimbegraafplaats en de poort zelf is dichtgemetseld. Alles om de komst van de Messias te hinderen.

Al jaren lees ik voor het slapengaan een hoofdstuk uit de bijbel. Vlak voor mijn eerste reis naar Israël was ik aanbeland bij Zacharia, hoofdstuk 14. In voorbereiding op de reis had ik de Eeuwige gevraagd me iets van Zijn liefde voor deze stad voor ogen te geven. Om niet alleen maar de kitscherige toeristische massa te zien of me te ergeren aan de gestolen heiligdommen, toegeëigend door de islam en de katholieke kerk. Ik verlangde ernaar te zien wat Hij ziet als Zijn blik op Jeruzalem gericht is.

Toen ik bovenop de Olijfberg stond, met mijn gezicht en mijn hart gericht naar de heiligste plek op deze wereld, bleven twee verzen door mijn hoofd gonzen. Die belofte, die oneindig grote, toekomstverwachting:

Op die dag zullen Zijn voeten staan op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt, ten oosten ervan. Dan zal de Olijfberg in tweeën gespleten worden naar het oosten en naar het westen. (vers 4a)

De Eeuwige zal Koning worden over heel de aarde. Op die dag zal de Eeuwige de Enige zijn en Zijn Naam de enige. (vers 9)

Ik zag altijd die gouden koepel, als een schrijnende wond, als ik plaatjes van Jeruzalem zag. Het vulde me met ergernis, soms met boosheid. Maar zo was het niet toen ik er was. Toen ik er was, wist ik hoe het geweest was en hoe het zal zijn. Zoals de profeet Joël schrijft:

Dan zult u weten dat Ik, de Eeuwige, uw God ben, Die op Sion, Mijn heilige berg, woont. Jeruzalem zal een heiligdom zijn en vreemden zullen er niet meer doorheen trekken.

Alles wat er nu is, wat een claim denkt te mogen leggen op de plek die de Eeuwige heeft verkozen om te wonen temidden van Zijn volk, alles wat er nu is, is slechts tijdelijk. Het zal voorbijgaan. Er is een reden dat het er nu zo bij ligt, maar eens zal de maat vol zijn. Er komt een dag dat wat de profeten zoveel duizend jaar geleden geprofeteerd hebben, werkelijkheid zal worden.

Bovenop de Olijfberg, met alle graven tegen haar hellingen, verlangend naar de komst van de Messias, voel ik hoe mijn hart vol is. Dan loop ik het cohenpaadje af terug richting de Mestpoort, richting de Klaagmuur. Ik fluister een ‘tot ziens’ tegen het uitzicht dat ik ingedronken heb. Bij het afscheid van deze plek, van dit land, weet ik een ding zeker. Israël is voor eeuwig. Jeruzalem is voor eeuwig. Zij gaat nergens heen. Niemand zal haar van de kaart vegen. Het zal altijd de steen blijven waar vele volken zich aan zullen vertillen. Zij is eeuwig. Niet omdat ik dat verzin, maar omdat de Eeuwige dat gezegd heeft. Zo beloofde Hij aan Salomo nadat hij de bouw van de tempel en het paleis voltooid had:

De Eeuwige zei tegen hem: Ik heb uw gebed en uw smeekbede gehoord, die u voor Mijn aangezicht gesmeekt hebt. Ik heb dit huis dat u gebouwd hebt, geheiligd om Mijn Naam daar tot in eeuwigheid te vestigen. Alle dagen zullen Mijn ogen en Mijn hart daar zijn. (1 Kon. 9:3)

Alle dagen… Dus ook op de winderige, warme oktoberavond in 2018 dat ik probeer het uitzicht in mijn herinnering te griffen. Zijn Naam is hier gevestigd. Voor eeuwig!

Advertenties

09/02 – Raak niet verlamd door rituelen

“Jessica, waar denk je aan?” Vroeg mijn vader me toen ik als vierjarig meisje dromerig voor me uitstaarde. “Of ik me zal laten dopen of niet,” antwoordde ik ernstig.

Het zou nog twintig jaar duren voor ik kopje onder zou gaan in het symbolische watergraf. Nu ik niet langer met beide benen in de christelijke traditie (in de breedste zin van het woord) sta, kijk ik toch nog altijd terug op de keuze om me te laten dopen, als een van de beste uit mijn leven.

Mijn doop was memorabel. Ik herinner me nog dat ik met mijn toenmalige jeugdleider, die me doopte, in het warme doopwater stond en dat hij fluisterde: “je weet dat dit bedoeld is als symbolisch graf he, niet als echt graf?”. Ik grinnikte, alhoewel alles in me gonsde en draaide van de zojuist opgelopen hersenschudding. Men had de avond ervoor ijverig de vloer van de zaal in de boenwas gezet. De doopdienst met haar gedruppel maakte diezelfde vloer zo spiegelglad dat ik uitgleed en met mijn slaap op het metaal van het bad-trapje belandde.

Voor mij dus geen bijzondere ervaring bij het uit het water omhoogkomen. Geen engelenkoren en diepe emotie, maar slechts het dreunen van de pijn achter mijn ogen en de puur rationele wetenschap dat het eindelijk gebeurd was! Een verlangen van vele jaren, deels uitgesteld door gebrek aan lef om voor zoveel mensen te staan, deels uitgesteld omdat vele gemeentes waar ik naar toe ging eisten dat je lid was voor je je liet dopen, eindelijk doorbroken en gedoopt als teken dat mijn leven de Eeuwige toebehoorde.

En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei:  Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen (Mat. 28:18-19, HSV)

In de theologische schemerwereld tussen jodendom en christendom, vaak aangeduid met “het messiaanse” (wederom in de breedste zin van het woord) is volwassendoop amper aan de orde als bespreekbaar onderwerp. Bidden voor zieken zodat ze genezen, bidden voor mensen zodat demonen uitgedreven worden, het dopen in water en met Gods Geest… Ik kom het niet zo vaak tegen in de digitale wereld vol messiaanse enthousiastelingen.

Maar de volwassendoop is toch bij uitstek een uitstekend onderwerp voor messianen. Een verhaal als dat van Nicodemus heeft geen enkele waarde als je de uiterst joodse context van de doop niet kent. Wedergeboren worden is iets joods. Het symbolische watergraf en het omhoog komen uit het water als nieuwe schepping: puur joods. Hoe mooi is dan de opdracht van Jezus aan Zijn joodse volgelingen om naar alle volken (jij en ik dus!) te gaan om in Zijn naam te dopen. Blijkbaar is volwassendoop dus ook voor ons. Het is niet iets christelijks waar een ‘messiaan’ afstand van zou moeten nemen, of iets joods waar randverschijnselen zoals jij en ik geen deel aan hebben. Het is iets dat wij als gelovigen uit de volken van harte mogen (ik denk zelfs ‘moeten’) omarmen!

Weinig aan mijn doop was conform de joodse rituelen

Mijn doop gebeurde in een soort zwembadje met tropisch warm water op het podium in een cultureel centrum in een gehuchtje in de Alblasserwaard. Ik vertelde aan de gemeente waar ik toentertijd naartoe ging waarom ik me graag wilde laten dopen en na de onfortuinlijke val dompelden de voorganger en de jeugdleider me kopje onder achterover in het water. Weinig aan mijn doop was conform de joodse rituelen. Ik gok dat ook Johannes en Jezus er weinig in zouden herkennen. Ik erken dat de christelijke traditie een nogal vrije, eigen interpretatie is van hoe het oorspronkelijk bedoeld was. Het avondmaal is ook verworden tot iets anders dan de Pesachmaaltijd die het ten tijde van Jezus was. Met de doop is het niet anders. Het is verworden tot iets dat niet in de buurt komt van wat het 2000 jaar geleden was.

De doop was een ritueel om na een periode van onreinheid, of voor een van de heilige feestdagen door onderdompeling schoongewassen te worden. Dat was in de tijd van Jezus zo, dat is vandaag de dag zo. Niet een eenmalige gebeurtenis, maar een ritueel dat het reinigen en heiligen symboliseert in de dagelijkse, cyclische gebeurtenissen in het leven. Bij een niet-jood die toetrad tot het jodendom, gold ook een bad van onderdompeling. Hier om opnieuw geboren te worden als jood en mee te draaien in alle rechten en plichten die horen bij het joodse leven. Wederom, dat was ten tijde van Jezus zo en dat is nog steeds zo. Die doop van wedergeboorte wordt door Jezus en door de apostelen talloze malen aangehaald en uitgelegd.

De doop die ik onderging is niet eenzelfde die in de Tanach en Nieuwe Testament beschreven zijn. En toch had ik het niet anders gewild. Toch ben ik zo blij dat ik niet nog 20 jaar heb gewacht tot ik wel de perfecte combinatie van woorden, rituelen en hartgesteldheid uitgevogeld had. Mijn doop was uiterst imperfect, maar het gaf eindelijk mijn diepe verlangen weer naar de mensen met wie ik gemeente was, dat ik bij de Eeuwige hoorde en dat Hij mij nieuw maakte. Ik heb toen de Eeuwige willen gehoorzamen en heb dat gedaan op de manier die toen paste.

Het is niet het perfecte ritueel dat ons schoonwast van zonde en ons een nieuwe schepping maakt

Ik geloof er heilig in dat de Eeuwige ons uitstekend kan gebruiken voor Zijn eer in de tradities waarin we opgegroeid zijn. De dwang van rituele perfectie kan ons verlammen, maar het is niet het perfecte ritueel dat ons schoonwast van zonde en ons een nieuwe schepping maakt. Het is de Eeuwige, dankzij Jezus, die dat mogelijk maakt voor mensen zoals ik. Het is niet jouw ultieme wijsheid die je schoonwast, maar de liefde, het geduld en de genade van de Eeuwige.

Laat je niet verlammen in je zoektocht naar rituele perfectie. Oh, en mijn advies: wacht geen 20 jaar om de keuze te maken, zoals ik -al was ik met 4 misschien iets aan de jonge kant voor volwassendoop- :-).

2/1 – Jezus en ik: gezonden door de Vader

Als Jezus (Yeshua) zegt dat wij grotere dingen zullen doen dan Hij, wat stel jij je daar dan bij voor? Wij zijn maar mensen. Hoe kan iemand van mij verwachten dat ik ‘grotere dingen dan Hij zal doen’? Hij is de Zoon van God, ik niet…

“Ik zeg u: Wie in Mij gelooft, zal de werken die Ik doe, ook doen, en hij zal grotere doen dan deze, want Ik ga heen naar Mijn Vader.”
(Johannes 14:12)

Jezus weet als geen ander dat wij mensen zijn. En toch belooft Hij ons Zijn kracht, Zijn autoriteit. Hier geldt het bijbelse principe dat ik pas een jaar geleden heb leren kennen. Het principe wordt ‘shaliach’ genoemd. Shaliach is Hebreeuws voor ‘gezondene, boodschapper, vertegenwoordiger’ en doelt op iemand die gevolmachtigd is om namens iemand anders te handelen. Het principe wordt in de Talmoed onder andere behandeld in deze twee traktaten:

“The agent of the ruler is like the ruler himself.”
(Baba Kama 113b, cf. Chagigah 10b, Nedarim 72b, Soncino Press Edition)

Trakaat Chagigah zegt:
“The agent of a man is as himself.”
(Chagigah 10b, cf. Nedarim 72b, Soncino Press Edition)

Ditzelfde ‘gezonden zijn’ (shaliach) zie je door de hele Tanach (Oude Testament) heen en het hele Nieuwe Testament is ervan doordrenkt. Jezus werkt het principe van shaliach bijvoorbeeld uit in Mattheus 10:

“Wie u ontvangt, ontvangt Mij; en wie Mij ontvangt, ontvangt Hem Die Mij gezonden heeft.”
(Mattheus 10:40, HSV)

In Johannes 5 legt Jezus Zijn relatie tot Zijn Vader, de Eeuwige, uit. Elk vers geeft kristalhelder weer hoe het principe van de shaliach, de gevolmachtigde gezondene, werkt. Omwille van de leesbaarheid van deze blog pik ik er een paar stukjes uit, omdat het anders te lang wordt:

“Ik zeg u:  De Zoon kan niets van Zichzelf doen, als Hij dat niet de Vader ziet doen, want al wat Deze doet, dat doet ook de Zoon op dezelfde wijze. Want de Vader heeft de Zoon lief en laat Hem alles zien wat Hij doet, en Hij zal Hem grotere werken laten zien dan deze, opdat u zich verwondert. Want zoals de Vader de doden opwekt en levend maakt, zo maakt ook de Zoon levend wie Hij wil. Want ook de Vader oordeelt niemand, maar heeft heel het oordeel aan de Zoon gegeven, opdat allen de Zoon eren zoals zij de Vader eren. Wie de Zoon niet eert, eert de Vader niet, Die Hem gezonden heeft.”
[…]
“Want zoals de Vader het leven heeft in Zichzelf, zo heeft Hij ook de Zoon gegeven het leven te hebben in Zichzelf; en Hij heeft Hem ook macht gegeven om oordeel te vellen, omdat Hij de Zoon des mensen is.”
[…]
“Ik kan van Mijzelf niets doen. Zoals Ik hoor, oordeel Ik en Mijn oordeel is rechtvaardig,  want Ik zoek niet Mijn wil, maar de wil van de Vader, Die Mij gezonden heeft.”
(Johannes 5:19-23, 26-27, 30, HSV – nadruk van mij)

Het opvallende is dat Jezus niet de eerste is die de belofte van ‘grotere dingen’ doet, maar dat eerst de Eeuwige die exact zelfde belofte aan Jezus heeft gedaan. Dat is wat een ‘meshaleiach’ (degene die iemand zendt) doet. Jezus kan ons diezelfde belofte doen, omdat Hij van de Eeuwige de volmacht, de autoriteit gekregen heeft om ons diezelfde belofte te doen. De volgorde in ontvangen en uitdelen van geestelijke autoriteit, van kracht is: Eeuwige → Jezus → de mens.

Ter illustratie:
→ Jezus kan uit zichzelf niet iemand uit de dood opwekken, maar het is eerst de Vader die doden levend maakt. En omdat de Vader het kan en aan Jezus heeft laten zien, kan Jezus het ook.

→ En zo hoeft Jezus niet de Eeuwige te zijn om te oordelen. Omdat de Vader de meshaleiach is, de uitzender, kan Jezus als shaliach, de gezondene, de macht van de Vader ontvangen om te oordelen.

→ Op diezelfde manier is het mogelijk dat Jezus zonden vergeeft, terwijl Hij niet de Eeuwige is. En niet alleen Hij vergeeft zonden, ook ons is de macht gegeven om zonden te vergeven omdat Jezus ons daartoe zendt.

Dat is wat Johannes uitlegt in hoofdstuk 5, maar ook in de rest van het Johannes-evangelie keer op keer terug laat komen.

Het is dus nogal wat als Jezus ons toezegt dat wij grotere dingen dan Hij zullen doen. Wij zijn al vol ontzag en verwondering over de autoriteit die Jezus hier op aarde had, hoe Hij bomen kon gebieden te verdorren en de adem terug kunnen blazen in een dood meisje. Dat was al meer dan de werken die Jezus de Eeuwige had zien doen. En dan belooft Jezus ons nog eens zo’n zelfde vergrotende trap. Meer dan wij Hem hebben zien doen, zullen wij doen wanneer Hij ons zendt.

En dat uitzenden heeft Hij gedaan, toen Hij, opgestaan uit de dood, verscheen aan Zijn discipelen:

“Jezus dan zei opnieuw tegen hen: Vrede zij u! Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u. En nadat Hij dit gezegd had, blies Hij op hen en zei tegen hen: Ontvang de Heilige Geest. Als u iemands zonden vergeeft, worden ze hem vergeven; als u ze hem toerekent, blijven ze hem toegerekend.”
(Johannes 20:21-23, HSV)

Eerst zond Hij Zijn discipelen uit. De eerste keer dat Hij ze autoriteit (kracht) gaf en op weg stuurde, was in Lucas 9. In Lucas 10 volgt daarna een tweede uitzending, namelijk 70 ‘anderen’. Het was de voorbode voor hun latere leven.

“Hij riep Zijn twaalf discipelen bijeen en gaf aan hen kracht en macht over alle demonen, en om ziekten te genezen, en Hij zond hen op weg om het Koninkrijk van God te prediken en de zieken te genezen.”
(Lucas 9:1, HSV)

“Hierna wees de Heere nog zeventig anderen aan en zond hen twee aan twee voor Zijn aangezicht uit naar iedere stad en plaats waar Hij komen zou. […] Wie naar u luistert, die luistert naar Mij; wie u verwerpt, die verwerpt Mij;  en wie Mij verwerpt, die verwerpt Hem Die Mij gezonden heeft.”
(Lucas 10:1 en 16, HSV)

Je moet weten dat in het Joodse gedachtegoed het getal 12 altijd staat voor Israël en het getal 70 altijd staat voor de volken. Ik geloof dat Jezus niet alleen het volk Israël uitzond en autoriteit gaf, maar ook gelovigen uit de volken. Wie gelooft dat Jezus degene is die door de Eeuwige gezonden is, wordt op zijn/haar beurt door de Ultieme Shaliach Jezus uitgezonden om gezondene te zijn.

Het is dus onbijbels en valse nederigheid om te denken dat wij ‘maar mensen’ zijn. Wij zijn niet ‘maar mensen’. Wij zijn door Jezus, de Gezondene van de Vader, gezonden om te doen wat Hij deed en meer nog dan Hij deed!

8/5 – Evangeliseren onder Joden?

“Onze bedoeling is de Joden tot Jezus te brengen.” Aldus een anonieme woordvoerder uit de biblebelt van Veenendaal. Een groep christenen is deze week naar het westen afgereisd om het evangelie aan de heidenen joden in Amsterdam te brengen.

Als gelovige in Jezus ben ik toch juichend vóór deze actie? Mensen met een hart voor Jezus én een hart voor Joden die naar de Amsterdamse wijk Buitenveldert komen om het licht te verspreiden. Dat doet mijn gelovige hart toch opspringen van pure vreugde?

Eh nee. Ik heb er grote moeite mee.

Niet omdat ik denk dat Joden het wel zonder Jezus afkunnen, want Hij zei zelf dat Hij voor Zijn eigen volk gekomen was. Daar doe ik geen letter aan af. Jezus kwam voor Joden. Zo simpel is het. Pas later tijdens Zijn bediening maakte Hij zijn reikwijdte breder en hoorden wij schaapjes van die andere kudde er ook bij (lees Johannes 10).

Waarom krijg ik dan kromme tenen van christenen die evangeliseren onder Joden?

Ik geloof dat de geschiedenis een groot litteken is tussen Joden en christenen. Eeuwenlang hebben christenen zich arrogant, ziekelijk grof en geestelijk dom opgesteld tegenover Joden. Ik hoef de historie tussen de twee eigenlijk niet te schetsen, maar ik doe het toch. Vervolgingen, uitbanningen, verplichte bekeringen, leugens over Joden die aanzetten tot moord, levende verbrandingen en nu zelfs Joden niet hun eigen land gunnen… Niets is Joden gespaard gebleven in de drang van christenen om ze te laten merken dat ze minder zijn zonder Jezus.

De geschiedenis maakt dat christenen met heel veel wijsheid en respect met hun Joodse medemens om moeten gaan. Hoe graag wij Jezus ook door hun strot willen duwen, er is een hele lange weg te gaan en die weg bestaat niet uit Joden die zich moeten bekeren, maar uit christenen die terug moeten keren naar de woorden van hun eigen Messias.

Wat bedoel ik daarmee?

Niets aan Jezus was christelijk

Jezus was een Jood. Geboren uit een Joodse vrouw. Opgevoed binnen de Joodse wereld van de Tora. Hij vierde de feesten die de Eeuwige in de Tora had vastgesteld. Jezus was besneden conform Joodse traditie, als 13-jarige jongen deed Hij bar mitswa en Hij kleedde, leefde en gedroeg zich als een Jood. Hij was in de Tempel, het heiligste centrum van het Joodse geloof, te vinden, omdat Hij dicht bij Zijn Vader wilde zijn. De woorden die Jezus sprak, de gelijkenissen, de leerstellingen, de vermaningen. Alles kwam voort uit Zijn Jood-zijn. Niets aan Hem was christelijk. Niets aan Hem leek op wat de christelijke kerk ervan gemaakt heeft. Niets!

Dat is wat me ergert als christenen Joden tot Jezus willen brengen.

Het zijn christenen die allereerst zelf tot Jezus moeten komen. Zij moeten het gapende, zwerende gat van de geschiedenis overbruggen en de vele onbijbelse, antisemitische of onzinnige leerstellingen herijken naar de Joodse woorden van de Joodse Messias. Christenen zullen zich moeten bekeren tot het Evangelie. Daar zal zegen uit voortkomen. Zegen van christenen richting Joden. Daar ben ik heilig van overtuigd.

Ik vertrouw erop dat als christenen die stap zetten, als zij hongerig worden naar de edele olijf waarop zij geënt zijn, er in christenen een zacht, liefhebbend, begripvol en verstandig hart zal groeien voor Joden.

Moge de woorden van Paulus resoneren in het binnenste van het christendom:

“beroem u dan niet tegenover de takken. En als u zich beroemt: U draagt de wortel niet, maar de wortel u.” (Romeinen 11:18, HSV)

---

Nawoord:
Bijzonder om te zien hoeveel mensen zich achter de inhoud van mijn blogje ‘Evangelisatie onder joden?’ schaarden. Natuurlijk riep het emotie en vragen op. De insteek van de blog werd hypocriet, her en der bijna antisemitisch en ‘vroom gepraat’ genoemd. Daarom dit:

Ik vind dat we altijd met elkaar moeten kunnen praten over wie Jezus voor ons is. Of onze toehoorder nu een jood, een boeddhist of een fanatieke atheïst is. Wat ik met deze blog heb willen zeggen, is dat ik vind dat er te vaak te christelijk tegen joden aangepraat wordt. Niets aan het evangelie is christelijk en joden daarmee overvoeren, vind ik tenenkrommend. Verborgen agenda’s vind ik tenenkrommend. Een jood vertellen dat zijn mondelinge Tora niet nodig is, vind ik tenenkrommend. Een jood vertellen dat Grote Verzoendag niet meer gevierd hoeft te worden, omdat Jezus aan het kruis… enz. vind ik verschrikkelijk.

Mijn blog is niet bedoeld als directe aanval op de groep mensen die in Amsterdam-Buitenveldert evangeliseerden, want ik ken die groep niet. Ik weet niet wat hun achtergrond is, hoe ze mensen op straat aanspreken, of ze het orthodox-joodse geloof in ere laten… Ik weet dat niet, dus over deze specifieke groep geen onvertogen woord. Dat zou niet eerlijk zijn.

Het is een gevoelig onderwerp. En wat hebben we een wijsheid nodig. Dank voor jullie reacties!

5/6 – Petrus, de onbegrepen discipel

Alsof je op Centre Pompidou stil zit. Een man met Afrikaans uiterlijk bestudeert even je gelaatstrekken en schetst dan vliegensvlug met houtskool zijn beeld van jou in karikatuur. Als hij trots zijn werk aan je toont en jij je afvraagt hoe iemand je gezicht zo kan vernachelen met enorme neus en dito jukbeenderen, grijnst hij dat het vijf euro kost en of je even wilt betalen.

Als Petrus kon zien welke karikatuur er van zijn persoon is gemaakt, had hij er de vijf euro niet voor neergeteld. Ik denk dat hij hoofdschuddend het plein was overgestoken, weg van de afzetter. Hier leek hij toch niet op? Waarom bleven ze hem toch zo ridicuul afbeelden? Wat was dat toch voor gemakzucht? Waarom nam men niet de moeite te begrijpen dat hij een jood was, uit een wereld die er heel anders uitzag dan de wereld nu. Waarom wilde ze niet begrijpen dat hij een talmid, een discipel, was en dat hij in alles nauwgezet zijn rabbi wilde navolgen?

Karikatuur
Dit is hoe het christendom over het algemeen over Petrus schrijft:

“Simon blijkt een emotioneel en impulsief mens te zijn.
Hij is – in de kring van Jezus’ discipelen – altijd ‘haantje de voorste’.
Een grote mond en een klein hartje.
U kent dat soort type mens vast wel.
Wilt u voorbeelden uit het leven van Petrus? Dat kan:
* Door het geloof loopt Petrus op het water, zinkt weg en schreeuwt: “Here, red mij.”
* Op de berg der verheerlijking: ‘Zullen wij drie tenten opslaan, voor Mozes, voor Elia en voor u?’
* Bij de voetwassing: “Here, niet alleen mijn voeten, maar ook de handen en het hoofd.”
* In de hof van Gethsemané: een zwaard, een oor eraf en een wegvluchtende Petrus.
* Na zijn verloochening kruipt Petrus als een geslagen hond in alle eenzaamheid zijn weg.
(Ds. Kronenberg, http://dsjkc.weebly.com/uploads/1/0/7/9/1079570/95-09_a4.pdf )

Petrus is het blijkbaar klassieke voorbeeld van een haantje-de-voorste, van een man met het hart op de juiste plek, maar in ieder geval op zijn tong. De discipel die groots sprak, impulsief het water opstapte en toen puntje bij paaltje kwam, twijfelend kopje onder ging in de hoge golven van het meer van Galilea. De man die aards dacht, terwijl hij toch in de schaduw van de Messias mocht wandelen. Die tenten meende te moeten opzetten toen diezelfde Messias hem en twee anderen meenam om Mozes en Elia te ontmoeten. Tenten! Van alles waar je je druk om kunt maken als je een bovennatuurlijke verschijning van twee grootheden uit de Tanach vlak voor je hebt staan. Een aardse man met excentrieke, impulsieve trekjes, een goed hart, maar een wat grote mond en kinderachtige prioriteiten.

“Hij (Jezus, red.) stelt zich beschikbaar, maar dan ook totaal. Dat is een weg die Petrus niet aanstaat. Dat Jezus de messias is, prima. Maar niet op die manier. Dat is een weg die ons niet aanstaat, die ons mensen niet ligt. Wij houden niet van losers. ” (Arie Kok, https://ariekok.wordpress.com/2016/02/22/jezus-waarom-komt-u-ons-hinderen)

Dat is de karikatuur die ik in preken met de paplepel ingegoten heb gekregen. Toch gek dat ondanks deze karikatuur, de hele Roomse kerk zich beroept op diens autoriteit, op basis van deze Petrus. Petrus als eerste ‘paus’.

Petrus als joodse rechtvaardige
Het interessante is, dat waar deze karikatuur hoogtij viert binnen de christelijke kerken, er binnen het jodendom naar alle waarschijnlijkheid ook over deze Petrus geschreven is. Anders dan in christelijke kringen, zijn de herinneringen aan Petrus binnen het jodendom heel eervol, zelfs eervol in het licht van zijn bekering tot Yeshua.

‘Als een Jood zich bekeert tot het Christendom, verwijzen we naar hem met een denigrerende bijnaam. Als hij bijvoorbeeld ‘Avraham’ heet, noemen we hem ‘Afram’ [van ‘afar’, stof], of iets dergelijks. We doen dit zelfs met een tzaddik (rechtvaardige), als Christenen hem vereren – zoals Shimon Kipah, die een rechtvaardige man was, maar door Christenen bevestigd werd – vereerd werd als een van hun heiligen en hem de naam [Simon] Petrus gaven. Zelfs al was hij een rechtvaardige man [een tzaddik], de Joden gaven hem de bijnaam ‘Petrus Chamor (“Eerste ezel”, een woordspeling op Exodus 13:13).’
(Uit Engels vertaald: Finkel, Avraham Ya’akov, Sefer Chasidim (Jason Aronson, 1997), 85).

Kortom, joden die zich bekeerden tot het christendom kregen volgens de schrijver van dit citaat binnen het jodendom een denigrerende bijnaam. Zo werd Petrus ook omgedoopt. Wat interessant is, is niet zozeer dat joden vonden dat Petrus zich tot het christendom bekeerde, want zelf geloof ik daar geen letter van, maar wel dat ze Petrus ‘tzaddik’ noemen. Een tzaddik is een hele eervolle titel binnen het jodendom, eentje die je niet zomaar krijgt. Het betekent dat je een rechtvaardige bent, een mens die qua zuiverheid en heilig leven een groot voorbeeld is voor gelovigen om je heen.

Petrus afvallig of rechtvaardig?
Twee rabbijnen schreven tien jaar geleden een korte studie over Simon Petrus waarin ze zich afvroegen of hij een afvallige of een rechtvaardige was. Er gaan een aantal verhalen over de discipel van Yeshua, waaronder:

* Simon Petrus infiltreerde de kring van eerste gelovigen in Yeshua om hen bij het jodendom vandaan te leiden
* Simon Petrus was een groot dichter, die een aantal (nu klassieke) joodse gebeden geschreven heeft, waaronder Nishmat; bronnen bijv. Rabbi Jacob Tam (c. 1100 – 1171) en Eisenstein (1907), schrijver van de Hebreeuwse encyclopedie Otzar Yisrael.

“De ziel van elk levend wezen zal Uw naam prijzen, Hashem onze God, de geest van alle vlees zal Uw nagedachtenis verheerlijken en verheffen, onze Koning. Van deze wereld tot de wereld die komt, bent U God en naast U hebben we geen koning, verlosser of redder. Hij die bevrijdt, redt en onderhoudt, beantwoordt en genadig is in alle tijden van nood en angst, we hebben geen koning, helper en ondersteuner dan U!” (voor het hele gebed (vertaald): http://www.jonathanpollard.org/2003/071103a.htm)

* De joodse vastendag 9 Tevet is ter ere van de sterfdag van Petrus
* Gesuggereerd wordt dat Petrus de schrijver is van het dagelijks gebeden ‘Ahava Raba’
* Petrus zou bijgedragen hebben aan de liturgische dienst van Jom Kippoer (Grote verzoendag)
(bron: Rabbi Jacob Tam, kleinzoon van Rashi, in zijn ‘Machzor Vitri’)
(“Shimon Kepha-Tzaddik or apostate”, door by Rav Moshe Eizek Blau en Rav Eliyahu Levin)

De twee rabbijnen brengen voor- en tegenstanders aan het woord en houden in het midden of de in de joodse geschriften genoemde Petrus dezelfde is als de apostel. Het is een mysterie, maar één ding is wel duidelijk: de joodse geschiedenis maakt geen karikatuur van Petrus. Hij gaat minimaal als een afvallige tzaddik (rechtvaardige) de geschiedenis is.

Het is Petrus die na de vervulling met de Heilige Geest de leiding neemt en de menigte in Jeruzalem toespreekt

De Petrus uit Handelingen
Maar laten we het Nieuwe Testament niet vergeten. Niet alleen de joodse geschiedenis eert Petrus. Ook in de geschiedenis van de apostelen zoals opgetekend in Handelingen, is een hooggeëerde plek voor Petrus. Ook daar blijkt maar hoe idioot en onzinnig de christelijke karikatuur van Petrus is.

* Het is Petrus die de leiding neemt als de plek van Judas opgevuld moet worden (Hand. 1:15)
* Het is Petrus die na de vervulling met de Heilige Geest de leiding neemt en de menigte in Jeruzalem toespreekt (Hand. 2:14)
* Als Petrus en Johannes voor het Sanhedrin moeten verschijnen, is het Petrus die de leiding neemt en vervuld met Gods Geest het woord voert (Hand. 4:8)
* De eer voor Petrus als rechtvaardige was dermate groot dat men heilzame, genezende kracht toeschreef aan zijn schaduw (Hand. 5:15-16)
* Het is Petrus die het woord neemt als de apostelen, inclusief Paulus, bij elkaar zijn om te bespreken hoe gelovigen uit de heidenen om moeten gaan met de geboden (Hand. 15:7)

Petrus die ‘impulsief’ het water op stapt achter Yeshua aan. Petrus is niet die kerel met de kinderachtige prioriteiten en het hart op de tong, maar een geboren leider vervuld met Gods Geest. De christelijke karikatuur getuigt van een gebrek aan historische kennis van de relatie van een discipel tot zijn rabbi. Het getuigt van selectief lezen. Petrus die heel ‘aards’ tenten wil opzetten voor Mozes en Elia getuigt van een gebrek aan kennis van het belang aan gastvrijheid in de cultuur van het Midden-Oosten.

Of de Simon Petrus die achter Yeshua aanging, dezelfde is die het adembenemend prachtige Nishmat-gebed schreef, dezelfde is die gehoorzaam achter zijn rabbi aan de golven van het meer van Galilea opstapte, dezelfde die door Yeshua de rots genoemd werd en een leidersrol op zich nam als apostel. Ik weet het niet. Ik weet wel dat hij een bijzondere apostel was, een wijze man die zo’n grote indruk heeft gemaakt dat hij zelfs de joodse gemoederen bezig houdt.

3/7 – Wees hongerig! Lees… lees alles!

Hoe vaak ik mensen niet hoor verzuchten dat ‘zij nu eenmaal geen Hebreeuws kunnen’. Daar bedoelen ze blijkbaar mee dat zij daarom niet tot bepaalde bijbelse inzichten kunnen komen. Hoe onwaar! En dan de mensen die menen dat je jarenlang minimaal een rabbijnenopleiding moet hebben gevolgd (ja dit is me naar mn hoofd geslingerd) voor je mag snuffelen aan bijbeluitleg. Hoe pertinent onwaar!

Ik ga niet naar een samenkomst op zaterdag of zondag. Ik ben dus niet in de gelukzalige mogelijkheid om me wekelijks te laven aan nieuwe inzichten uit Gods Woord. Mis ik dat? Ergens wel. Ergens ook niet. Ik mis het leren kennen van mensen, het samen opgaan en hoe ze soms onverwacht inspireren. Maar ik mis de geestelijke kramp waarin ik continu verzeild raakte in het geheel niet. Ik pas niet meer in het concept. Zo gaat dat bij dwarsliggers als ik.

Gevaar
Iemand zei me eens hoe gevaarlijk mijn gebrek aan samenkomst is. Ik zou erdoor teveel leunen op mijn eigen inzichten, in plaats van onderdeel te zijn van het gemêleerde gezelschap binnen een gemeenschap. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er zeer weinig diversiteit in opvattingen heerste in de legio gemeentes die ik bezocht heb, maar ik snap de waarschuwing.

Toch ontbreekt het mij absoluut niet aan inzichten. Ik kan niet wekelijks leunen op de inspiratie van een ander. Ik moet zelf de discipline opbrengen om zelf te onderzoeken, te bestuderen, te lezen en te herijken. Ik wil mensen niet de kerk uit jagen en net doen alsof mijn situatie ideaal is, dat is ie namelijk absoluut niet. Maar het heeft iets moois gebracht. En dat moois wil ik jullie aanbevelen.

I don’t quit when I’m tired. I quit when I’m done.

Wees niet bang om zelf te onderzoeken. Klamp je niet vast aan onzin-argumenten van mensen die je hun eigen twijfels influisteren. Leun niet alleen maar op de leerstellingen van een ander, maar wees zelf hongerig. Noem het van mij part stille tijd (ik heb niks met die term), maar lees elke dag Gods Woord. Hang jezelf niet op aan een of ander briljant bijbelleesrooster dat je niet vol kunt houden. Het is net als met sporten. Maak het behapbaar, elke dag een beetje. Maar doe het. Lees! Lees alles. Sla niks over. Alles is waardevol. Alles in Gods Woord staat er met een reden. Begin in de Tora. Begin aan het begin. Zorg dat al je begrip leunt op dat fundament. Laat je niet ontmoedigen door gedetailleerde tellingen en afmetingen. Realiseer je dat ook dit het Woord van onze God is. Zoals in mijn sportschool op de muur staat: I don’t quit when I’m tired. I quit when I’m done. Zo ook met het lezen van de bijbel.

Ik lees zelf elke week een deel van de Tora (gezellig met de joodse wekelijkse Toralezing mee) en elke avond lees ik 1 hoofdstuk uit de bijbel. Ik ben een jaar of twee (denk ik) geleden begonnen in Jozua. Omdat ik jaarlijks de vijf boeken van Mozes lees, leek me dat een zinnig begin. Al lezende weg ben ik nu aanbeland in de tweede brief van Paulus aan de Korinthen.

Murw
Ik moet zeggen dat het niet altijd even eenvoudig was om vol te houden. Elke dag een maand lang Spreuken lezen, was een pittige onderneming. Allemaal snedige oneliners, een maand lang. Een paar lezen is nog wel leuk en leerzaam. Maar een maand lang one-liners verteren, maakt je wat murw. Of 1 Kronieken met hoofdstukken lang alleen maar namen. Eerlijk is eerlijk, daar keek ik ’s avonds niet echt naar uit.

Door desondanks vol te houden, vul ik mezelf elke avond voor ik ga slapen met Gods woorden. Sommige avonden valt me niks op, inspireert het niet. Maar vaak valt mijn oog op iets nieuws, of op iets dat vragen bij me oproept en door onderzoek tot hernieuwde inzichten en meer eerbied voor de Eeuwige leidt.

Het is goed om boeken te lezen die over de bijbel gaan. Het is zinvol om je ook daarin te verdiepen. Maar laat het nooit zo zijn dat die boeken je enige voeding zijn. Dat maakt voor een zeer eenzijdig dieet en gaat ten koste van een gezond geestelijk leven.

Het is niet aan hotemetoten voorbehouden om door de Eeuwige gebruikt te worden.

Ik durf te stellen dat de Eeuwige met Zijn aanwezigheid door je heen zal werken als je de discipline opbrengt om elke dag te leunen op Zijn Woord. En mensen die zeggen dat je jaren rabbijnenschool, theologie of een DTS moet hebben gevolgd voor je hardop iets mag vinden, laat ze raaskallen. Ik kan me er kwaad om maken en ik denk dat er iets aan Gods aanwezigheid in hun leven mist, dat ze dit echt geloven. Maar laat ze kletsen. Het is niet waar.

Ooit waren er de Farizeeën. Zij brachten Gods Woord dichtbij de mensen. Dat is hun zegenrijke erfenis aan de wereld. Later waren het mannen als Luther die wederom Gods Woord bij de mensen brachten. Het is niet aan hotemetoten voorbehouden om door de Eeuwige gebruikt te worden. Het is aan jou en aan mij om de moed te hebben om Zijn handen en voeten te zijn. Wij zijn Zijn mond en wij mogen Zijn woorden spreken. Punt is dat je die woorden dan wel moet kennen.

Wees zoals mij
Ga naar de samenkomst. Geniet van alles wat daar gebeurt. Wees daarin niet zoals ik. Maar als het aankomt op honger naar meer van Gods Woord, naar diepere inzichten en wow-momenten vanwege wat er te leren valt, dan is het niet zo erg om een beetje op mij te lijken.

En bovenal: laat je alsjeblieft niet gek maken. Wat jij ontdekt in Gods Woord doet ertoe!

Ik wens je Gods shalom toe op je leesavontuur door Zijn Woord en voel je vrij om je wow-momenten, diepere inzichten en leesuitdagingen met me te delen.

2/25 – De mens Jezus verzoent ons met God

Ik kan me de reactie van geloofsgenoten van de Rafaëljeugd goed herinneren toen ik vertelde dat ik niet geloofde dat Jezus en Zijn Vader dezelfde zijn. Ze waren bezorgd om mijn uitspraak. “Geloof je dan niet meer dat Jezus voor je zonden gestorven is?” was de hamvraag. Ik zag het verband tussen die twee niet. Waarom zou ik aan Zijn offer twijfelen omdat ik niet geloof dat Jezus God is? Nu begrijp ik de vraag.

Voor ik verder op het antwoord en mijn reactie op dat antwoord inga, de toelichting dat deze blog niet uitputtend beschrijft wie Jezus is. Deze blog gaat alleen in op de vraag ‘moet Jezus God zijn om ons te verzoenen en te vergeven?’ en pretendeert niet volledig te zijn in wat Messias zijn inhoudt en hoe Jezus zich tot de Eeuwige verhoudt.

Terug naar de blog. De Heidelbergse Catechismus geeft antwoord op de vraag die me gesteld werd.

Vraag 15: Wat moeten wij dan voor een Middelaar en Verlosser zoeken?
Antwoord 15: Zulk een, die waarachtig en rechtvaardig mens is, en nochtans ook sterker dan alle schepselen, dat is, die ook tegelijk waarachtig God is.

Het antwoord volgens de algemene christelijke (Rooms-Katholiek en protestants) leer luidt dus: “Nee, als je niet gelooft in de goddelijkheid van Jezus, geloof je niet in Zijn verzoening.” Het is dat antwoord, dat de drie-eenheid ferm in het zadel houdt. Als Jezus niet God is, kan er geen vergeving van zonden en verzoening zijn. Alleen de goddelijke natuur van Jezus kan die weg tot Gods troon banen.

Vraag 16: Waarom moet Hij een waarachtig en rechtvaardig mens zijn?
Antwoord 16: Omdat de rechtvaardigheid Gods vorderde, dat de menselijke natuur, die gezondigd had, voor de zonde betaalde; en dat een mens, zelf zondaar zijnde, niet kon voor anderen betalen.

Een mens kan bij de Eeuwige geen boete doen voor de zonden van een ander mens. Dat is al eeuwenlang de leer van de kerk. Een leer die al zo lang zo diep geworteld is in het geloofsleven van miljoenen christenen, is hardnekkig en laat zich lastig weerleggen. Ouderdom maakt iets valide, zelfs als het gestoeld is op buitenbijbelse filosofieën.

Dat een mens geen verzoening kan brengen voor een ander mens, is buitenbijbels. Sterker nog, de Tanach (Oude Testament) gaat uit van verzoening voor Gods troon gebracht door mensen. Het bijbelse principe dat de Eeuwige ons gaf is dat het volmaakte het onvolmaakte bedekt. Een dier zonder gebreken werd aan de Eeuwige geofferd door de priester om zonden te verzoenen en te vergeven en de relatie met de Eeuwige te herstellen. De Eeuwige gaf Zijn Woord, Zijn Tora en in die Tora is altijd sprake van verzoening en vergeving gebracht door mensen aan mensen. Als Jezus geen pennenstreek afdoet aan die Tora, betekent het dat ten tijde van Jezus en Paulus datzelfde principe gold: een mens kan een ander mens verzoenen en vergeven, door het onvolmaakte te bedekken met het volmaakte.

Als een dier zonder gebreken kon dienen als zoenmiddel, hoeveel te meer kon de volmaakte mens Jezus met Zijn bloed in de hemelse Tempel verzoening brengen voor ons?

Waarom leert de kerk al zoveel eeuwen toch dat Jezus God moet zijn om verzoening te brengen?

Omdat de kerk haar inspiratie uit Griekse filosofie haalde en zich fel en actief distantieerde van het joodse gedachtegoed. Het principe van alleen een god die verzoening kan brengen om een god tevreden te stellen, vindt haar oorsprong in de filosofie van Aristoteles. Dit filosofische principe heet: Commutatieve Rechtvaardiging. Aristoteles bedoelde ermee dat als er een ruil tussen twee personen plaatsvindt, de ruil identiek in waarde moet zijn. De ruil moet zogezegd rechtvaardig zijn. Zoals Marcus Wissenburg (Hoogleraar aan de Radboud Universiteit) het uitlegt: ‘de ene partij levert iets, de ander geeft er iets voor terug’.

Anselmus van Canterbury (1033-1109) was de eerste die een theologie rondom verzoening heeft opgesteld. Hij verchristelijkte dit vooral economisch bedoelde principe van Aristoteles door het te gebruiken voor genoegdoening van de mens door God. Toegepast op het verkrijgen van vergeving van zonden, betekent het dat God iets krijgt namelijk genoegdoening voor overtredingen en Hij geeft wat, namelijk vergeving van zonden. Omdat de zonde van de hele mensheid heel zwaar is, moet de genoegdoening ook heel waardevol zijn. De dood van een gewoon mens is van onvoldoende waarde, maar de dood van een godheid wel. En in de woorden van Anselmus zelf:

“De schuld was zo groot, dat, terwijl niemand dan de mens de schuld moest inlossen, niemand dan God in staat was dat te doen; zodat degene die het doet, zowel God als mens moet zijn.”
(bron: H. Anselmus van Canterbury, Cur Deus Homo)

Deze uitwerking van de commutatieve rechtvaardigingsleer werd opgenomen in de Rooms-Katholieke leer en daarna ook omarmd door mensen als Calvijn en Luther. Waar zij zich op veel fronten van de Roomse leer afkeerden, als het om verzoening ging, hielden ze vast aan deze verzoeningsleer van de Roomse Anselmus. Jezus moest God zijn om verzoening te kunnen brengen.

De bijbel hanteert echter een heel ander principe. Van Mozes tot Paulus wordt keer op keer herhaald dat priesters door middel van volmaakte offerdieren verzoening en vergeving brachten aan mensen. In de Tanach is geen plek voor de commutatieve rechtvaardiging van Aristoteles en de kerk. De Tora leert dat het volmaakte het onvolmaakte bedekt en zo verzoening en vergeving brengt.

“Want er is één God. Er is ook één Middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus.”
(1 Tim. 2:5, HSV)

Jezus wordt door Paulus steevast neergezet als mens. Nergens wordt Hij aan de Eeuwige gelijkgesteld. Hij wordt gepositioneerd als Messias, als leidsman, als Hogepriester voor Gods troon, als de Middelaar tussen God en mensen, als boven de engelen gesteld, als Zoon van de Allerhoogste, als voleinder van ons geloof. Maar nergens is Hij de Eeuwige. Dat hoefde ook niet. Jezus hoeft geen God te zijn om verzoening en vergeving voor de wereld te brengen. Hij was het volmaakte offer. De volmaakte Rechtvaardige die vrijwillig Zijn bloed naar de hemelse Tempel bracht om verzoening en vergeving voor ons te bewerken. Niet omdat Hij God is, maar omdat Zijn volmaaktheid mijn onvolmaaktheid bedekt.

“Zo moet de priester verzoening voor hem doen voor het aangezicht van de Eeuwige, en het zal hem vergeven worden ten aanzien van welke zaak dan ook waaraan hij zich schuldig heeft gemaakt.” (Leviticus 6:7).

Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde. […] Hoewel Hij de Zoon was, heeft Hij toch gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden. En toen Hij volmaakt was geworden, is Hij voor allen die Hem gehoorzamen, een oorzaak van eeuwige zaligheid geworden. (Hebreeën 4:15 en 5: 8-9, HSV)

De Eeuwige eist het volmaakte om de zonde te bedekken. Hij eist geen aan Hem gelijke, zoals de kerk leert. Hij eiste lammeren en bokjes zonder gebreken als offerdieren. Hij eiste priesters zonder lichamelijke gebreken. Als een dier zonder gebreken kon dienen als zoenmiddel, hoeveel te meer kon de volmaakte mens Jezus met Zijn bloed in de hemelse Tempel verzoening brengen voor ons?

“Daarom moest Hij in alles aan Zijn broeders gelijk worden, opdat Hij een barmhartig en een getrouw Hogepriester zou zijn in de dingen die God betreffen, om de zonden van het volk te verzoenen.” (Hebreeën 2:7, HSV)

Laat het duidelijk zijn, Jezus was niet zomaar een mens, maar Hij hoefde niet aan God gelijk te zijn om verzoening te brengen. Hij was juist aan ons gelijk. Hij was mens en als mens was Hij de middelaar waardoor de wereld verzoend werd. Er was geen ‘goddelijke’, rechtvaardige ruil nodig zoals Anselmus die op basis van Aristoteles uitdacht. Hoe mooi dat principe ook is, het is door Aristoteles nooit als bijbels principe bedoeld en het is niet wat de Tora ons leert.

Jezus hoeft geen God te zijn om jou en mij te vergeven. Hij was het volmaakte offer dat Zichzelf gaf zodat wij met de Eeuwige verzoend kunnen worden!

(Met dank aan zij die meegelezen hebben. Jullie worden gewaardeerd!)